เล่าสู่กันฟังเล่นๆ ในมุมของคนที่อ้วนๆ ผอมๆ แล้วเดี๋ยวก็อ้วนแล้วก็ผอมอีก ไปๆ มาๆ อยู่แบบนี้, ที่อ้วนเนี่ยมักเกิดจากงานเยอะ กินตามใจ ไปเที่ยวเดินทาง สังสรรค์ซดเบียร์ หรือมีช่วงชีวิตที่ "รูทีน" หายไป เข้าสู่วงจร "ไหล" ไปตามใจซึ่งมักนำพาไปสู่สรวงสวรรค์แห่งน้ำตาลและไขมัน
จากนั้นจะเข้าสู่ช่วง "สำนึก" ซึ่งเกิดจากกางเกงเริ่มคับ เท้าเอวแล้วสองมือเริ่มมีระยะห่างที่ชวนว้าเหว่ หน้าเริ่มบาน คางเริ่มกลมมนน่าเอ็นดู รวมถึงขาเริ่มเหลว
สิ่งที่ค้นพบคือ หากสามารถออกกำลังกายแบบเคลื่อนไหว (ซึ่งของผมคือวิ่ง) ต่อเนื่องกันสักสองสัปดาห์ (ในปริมาณที่มากพอ) เราจะเห็นว่าความกลมมนค่อยๆ สลายไป
ว่ากันด้วยวิ่งละกัน, สังเกตว่า ถ้าวิ่งได้สักร้อยกิโลเมตรภายในสองสัปดาห์ หรือจะให้ดีคือสักสองร้อยกิโลเมตรภายในหนึ่งเดือน เราจะเห็นผลบางอย่าง
อย่างแรกคือ ขาเริ่มมีกล้ามและเริ่มลีน
สอง, หน้าจะแหลมก่อนพุง
สาม, ห่วงยางข้างๆ จะแฟบลง
สี่, พุงหน้าค่อยๆ ยุบ (ซึ่งยุบช้ามาก)
หากจำกัดตัวเองให้วิ่งถึงร้อยโลภายในเวลาไม่นานมักจะเห็นผล (แน่นอนว่าถ้ามีพื้นฐานร่างกายที่วิ่งได้ไกลมาก่อนก็จะทำได้) หรือหย่อนลงมาหน่อย หากวิ่งครั้งละห้ากิโลสัก 3-4 ครั้งต่อสัปดาห์ติดกันสักสองเดือนสำหรับสาวๆ อาจจะพอไหว แต่หนุ่มๆ น่าลองครั้งละสิบกิโล ซึ่งเรามักเห็นความเปลี่ยนแปลงตอนที่เราวิ่งได้ถึงยี่สิบโล (แปลว่าร่างกายเริ่มแกร่ง เผาผลาญดี) ซึ่งหากยังประคองสิบโลสักสามครั้งต่อสัปดาห์ไว้ได้ต่อเนื่องน่าไปอีกสักสองเดือนน่าจะดี ถ้าใครจัดสักห้าครั้งต่อสัปดาห์ได้นี่หน้าแหลมเห็นๆ แน่นอน 555
ถ้าพุงข้างๆ เริ่มยุบนี่แปลว่าวินัยถึงขั้น พุงหน้ายุบนี่ยกมือคารวะตัวเองในกระจกได้เลย ส่วนพวกทำซิกซ์แพ็กได้นี่ควรกราบเบญจางคประดิษฐ์ให้ตัวเอง (อยากกราบเหมือนกัน แต่ไม่มีปัญญา)
ว่าง่ายๆ คือ ลองวิ่งต่อเนื่องระยะสิบโลสัก 3-5 ครั้งต่อสัปดาห์สักเดือนหนึ่งหรือสองเดือน น่าจะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงไม่น้อยก็เยอะ
ทั้งนี้ เวลาเราวิ่งเยอะ สิ่งที่มักเกิดขึ้นควบคู่ไปด้วยคือเราจะกินอย่างมีวินัยขึ้น มื้อเย็นลองไม่กินแป้งหรือกินน้อยลงมากๆ กินผักเยอะๆ ปลาเปลอ ไก่เก่ยที่ไม่มันก็กินได้ หิวนักก็อัดกล้วยเข้าไปสักลูก นอนเร็วหน่อยจะได้ไม่มีมื้อดึก ส่วนเช้า-กลางวันก็กินปกตินี่แหละ อันนี้ก็แบบสบายๆ ไม่ใช่หลักสูตรเคร่งครัดอะไร
มีความสุขกับการกิน กินช็อกโกแลตบ้าง ขาหมูบ้าง ข้าวมันไก่ติดหนังบ้าง เราจะทำสิ่งเหล่านี้ได้ถ้าเรามีความสุขกับการวิ่ง ไม่ต้องจริงจังจะเป็นจะตาย และที่สำคัญคือ เราควรมีความสุขกับพุงน้อยๆ น่ารักๆ ของเรา เหนียงน้อยๆ ของเรา ลูบคลำมันอย่างเอ็นดูเวลามันมาเยี่ยมเยียน ไม่ต้องเพอร์เฟ็กต์ขนาดนั้นถ้าการเคร่งครัดทำให้เครียดเกินไป
อภัยตัวเองตอนหละหลวม ปล่อยตามใจปาก แต่ก็ต้องกลับมาวิ่ง มาออกกำลังกายเมื่อถึงจุด "สำนึก" สลับกันไปมาแบบนี้ก็สนุกสนานดี
แบ่งปันกันเล่นๆ ครับ ไม่โปรๆ
จากคนอ้วนๆ ผอมๆ คนหนึ่ง
ที่ยิ้มให้พุงน้อยของตัวเองอย่างเป็นมิตรเสมอครับ :)
กินตามใจ 在 กินตามใจฉัน - Facebook 的推薦與評價
ก๋วยจั๊บร้านนี้ รสชาติค่อนไปทางหวานๆ เด็กทานได้ผู้ใหญ่ทานดี ใครไม่ชอบก๋วยจั๊บที่หนักพริกไทยจัดๆ แนะนำร้านนี้เลยจ้า ... <看更多>