⏰ก้าวเล็ก ๆ ที่กลายเป็นก้าวที่สำคัญของพวกเราคืออะไรครับ
สำหรับผม ก้าวเล็ก ๆ ที่ว่ามันคือการหัดพากย์หนังครับ
ตัวผมเองไม่ได้มาจากครอบครัวที่เป็นนักพากย์หรือเกี่ยวข้องมาก่อนเลยครับ ผมเติบโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างทรัพย์จาง (ไม่อยากใช้คำว่ายากจน เพราะตัวผมเองไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไร) เป็นครอบครัวใหญ่มีพี่น้องหลายคนเหมือนครอบครัวสมัยก่อน ผมที่เป็นลูกชายคนโต แน่นอนว่าต้องเสียสละอะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อให้น้อง ๆ ได้ไปต่อ ต้องออกมาช่วยงานตั้งแต่ยังเล็ก ต้องดร็อปเรียนเมื่อเงินไม่พอ ต้องช่วยดูแลน้องทำงานบ้านหลายอย่าง และสิ่งที่ทำให้ผมได้เข้ามาใกล้เคียงกับการเป็นนักพากย์มากที่สุด ก็น่าจะมาจากคุณพ่อของผมครับ
สมัยก่อนคุณพ่อของผมทำงานเป็นช่างไฟอยู่ที่ช่อง 4 บางขุนพรหม (คือช่อง 9 หรือ MCOT ในสมัยนี้) และท่านก็มักจะหนีบผมไปช่วยงานด้วยอยู่เสมอ ตั้งแต่สมัยผมอยู่ป. 1 เลยก็ว่าได้ จำได้ว่าครั้งแรกที่ผมเข้าไปช่วยคุณพ่อทำงานเมื่อปี พ.ศ. 2506 ตอนนั้นผมเป็นเด็กที่คอยทำหน้าที่สับสวิทช์ไฟ (ต้องเข้าใจว่าสมัยนั้นยังไม่มีรีโมทใช้นะครับ ช่างไฟต้องคอยวิ่งไปวิ่งมา) การมีผมไปด้วยก็ช่วยบรรเทาแรงคุณพ่อผมได้เยอะอยู่ ตัวผมเองก็รู้สนุกด้วย ได้ออกมาวิ่งเล่นข้างนอกแถมบางวันยังมีผู้ใหญ่ใจดีซื้อขนมมาให้อีก ก็ติดสอยห้อยตามไปอย่างนั้นอยู่หลายปี
การที่ผมได้วนเวียนอยู่ในช่อง 9 ทำให้ผมได้เห็นการทำงานของฝ่ายผลิตแทบทุกอย่าง ซึ่งแน่นอนว่ามันน่าตื่นเต้นมากสำหรับเด็กในวัยนั้น แต่ส่วนที่ผมรู้สึกสะดุดใจมากที่สุดก็คือห้องพากย์ครับ ห้องพากย์สมัยก่อนมีขนาดค่อนข้างใหญ่ถูกกั้นเป็นห้องแน่นหนา และมีกระจกขนาดใหญ่ที่เราสามารถมองเห็นข้างใน ทุกครั้งที่ผมเดินผ่าน ผมก็มักจะหยุดดูอยู่เสมอ หยุดดูบ่อยจนพี่ที่คุมห้องเสียงในตอนนั้นเรียกเข้ามานั่งดูข้างใน การนั่งในห้องคอนโทรลเลอร์ทำให้ผมได้ยินเสียงพากย์ และได้เห็นอากัปกริยาของนักพากย์ไปพร้อม ๆ กัน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นเข้าไปใหญ่
เวลาที่อยู่ในห้องนั้น ไม่รู้ทำไมเหมือนปากผมมันคอยขยับไปตามเสียงพากย์พร้อมกัน ผมคงจะอินกับหนังและภาพของนักพากย์ที่อยู่ตรงหน้าแน่ ๆ เลย ครั้งหนึ่งผมดันหลุดเปล่งเสียงออกมาด้วย แล้วก็พูดตามอยู่อย่างนั้นจนพี่ห้องเสียงหันมามอง พอถึงช่วงเบรก พี่คนนั้นก็ถามว่า “เอ็งอยากเป็นนักพากย์เหรอไอ้หนู อย่าเลย มันยาก ไปทำอย่างอื่นดีกว่า” จริง ๆ แล้วพี่เค้าไม่ได้ดูถูกผมหรืออย่างไรนะครับ แต่เป็นการกล่าวเตือนโดยดูจากความเป็นจริงในตอนนั้น อาชีพนักพากย์เป็นอะไรที่เฉพาะกลุ่มมาก ๆ และสมัยนั้นการพากย์ส่วนมากจะเป็นการพากย์สด คือถ้าไม่ใช่นักพากย์ที่มีประสบการณ์ หรือนักแสดงที่เชี่ยวชาญแล้ว มันเป็นอะไรที่ยากสุด ๆ จนไม่สามารถปล่อยให้นักพากย์หน้าใหม่เข้ามาทำงานตรงนี้ได้ง่าย ๆ ตัวผมเองฟังแล้วก็ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือเสียใจอะไรนะครับ เพราะก็ไม่ได้คิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะสามารถเป็นนักพากย์ได้อยู่แล้ว มันเกินเอื้อมของเด็กคนหนึ่งที่จะฝัน
ถึงผมจะไม่ได้ฝัน แต่ผมก็ไม่ได้หยุดทำนะครับ ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหรือมีโอกาส ผมก็ยังคงพยายามหัดออกเสียง หัดพากย์ตามเสียงที่ผมได้ยินอยู่เสมอ มันอาจจะฟังดูย้อนแย้งนะครับ ไม่ได้ฝัน ไม่ได้ตั้งเป้าหมายแล้วจะทำไปทำไม คำตอบคือผมก็แค่ทำไปเอง ไม่ได้มีความหมายอะไร ความเป็นเด็กที่ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็แค่ทำในสิ่งที่ชอบ ก็แค่ทำในสิ่งที่อยากทำ โดยไม่จำเป็นต้องมานั่งคำนึงถึงความเป็นไปได้ ความเหมาะสม ไม่ต้องมาใส่ใจคำพูดของคนรอบข้าง ถ้าเราไม่ได้ไปสร้างความเดือนร้อนให้ใคร ผมว่าจุดนี้มันคือคีย์เวิร์ดเลยนะครับ ก็แค่ทำในสิ่งที่อยากทำ
จนเมื่อปี พ.ศ. 2518 ผ่านไป 12 ปีจากตอนนั้น โอกาสของผมก็มาถึงครับ ผมได้ร่วมพากย์เป็นตัวประกอบในหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง แม้จะยังไม่ได้เป็นนักพากย์เต็มตัว แม้จะได้พากย์เป็นแค่ตัวประกอบ แม้จะเป็นนักพากย์ที่ถูกเรียกเข้าไปเสริมยามฉุกเฉิน แต่ผมก็โคตรภูมิใจครับ จำได้ว่าประโยคเดียวที่ต้องพากย์ในวันนั้น ผมซ้อมอยู่หลายวัน และคืนก่อนหน้านั้นผมนี่แทบนอนไม่หลับ มันเป็นจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ที่ทำให้ผมกลายมาเป็นนักพากย์จนถึงทุกวันนี้ และจุดวันเริ่มต้นในวันนั้น มันก็มาจากก้าวเล็ก ๆ ที่ผมได้เริ่มต้นเมื่อ 12 ปีก่อน ก้าวเล็ก ๆ ในวันนั้นมันทำให้ผมพร้อมในวันที่โอกาสมาถึง ก้าวเล็ก ๆ ในวันนั้นที่ทำให้ผมตื่นเต้นแต่ไม่กลัว ก้าวเล็ก ๆ ในวันนั้นที่ทำให้ผมได้รู้จักใครหลาย ๆ คน ก้าวเล็ก ๆ ในวันนั้นที่ทำให้ผมได้เรียนรู้จากอาจารย์ผู้มีพระคุณ ก้าวเล็ก ๆ ที่ทำให้ผมได้ค้นพบตัวเอง ได้ทำทุกวันให้ดี จนกลายมาเป็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด
ก้าวเล็ก ๆ ในตอนเริ่มต้น มันอาจจะผิดพลาด อาจจะผิดทาง หรืออาจจะยังไม่ประสบความสำเร็จ แต่เมื่อเราเรียนรู้ มันจะกลายเป็นก้าวแรกที่ให้ประสบการณ์ และยังให้ทั้งความสนุกและความตื่นเต้นที่ได้ทำ สำหรับผมมันจึงเป็นอะไรที่ดีเสมอ และเมื่อก้าวเล็ก ๆ ที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอ เผลอแป๊ปเดียว มันอาจจะทำให้เราเข้ามาใกล้สิ่งมหัศจรรยที่เราคาดไม่ถึงก็ว่าได้ เหมือนอย่างก้าวเล็ก ๆ ใน 12 ปีของผม และอีกกว่า 40 ปีให้หลังในเวลาต่อมา
ก้าวเล็ก ๆ ของโค้ชเชตลอดระยะเวลา 19 ปีในการเข้ามาคุมทัพนักกีฬาเทควันโดของประเทศไทย ได้สร้างความเปลี่ยนแปลงอย่างมากมายต่อประเทศไทยไทย ชาติที่แทบจะโนเนมในวงการเทควันโดจนมาถึงเหรียญทองประวัติศาสตร์ ก้าวเล็ก ๆ ของน้องเทนนิสที่เริ่นเล่นเสนุก ๆ ตามพี่ชาย เริ่มลงแข่งเพราะหวังได้เงินค่าขนมจากคุณพ่อ จนมาสู่แชมป์โลกและแชมป์เหรียญทองโอลิมปิคเทควันโดอย่างยิ่งใหญ่ เพราะฉะนั้นอย่าได้ดูถูกก้าวเล็ก ๆ ของตัวเอง และอย่าให้ใครมาตัดสินก้าวเล็ก ๆ ของเรานะครับ
ขอกลับมาที่คำถามเดิม ก้าวเล็ก ๆ ของพวกเรา ที่กลายมาเป็นก้าวที่สำคัญคืออะไรครับ
#TimeMachine #ก้าวเล็กๆ
ก้าวเล็กๆ 在 WorkpointTODAY - “นี่คือก้าวเล็กๆ ของคนคนหนึ่ง และเป็นก้าวที่ ... 的推薦與評價
นี่คือก้าวเล็กๆ ของคนคนหนึ่ง และเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ” นีล อาร์มสตรอง 20 กรกฎาคม ค.ศ.1969 ยานอะพอลโล 11 ลงสู่พื้นผิวดวงจันทร์สำเร็จ... ... <看更多>