ประสบการณ์เจอโรคจิตในญี่ปุ่น ตอนที่ 2 🇯🇵
==========================
หลังจากที่เคยเกิดเรื่องขึ้นครั้งที่แล้ว
ผ่านไปเวลาประมาณ 3 ปี
.
มายได้เข้าทำงานบริษัทญี่ปุ่นแห่งหนึ่งในโตเกียว🇯🇵
เลยได้ย้ายบ้านมาอยู่คนเดียวแถวๆย่าน Machiya ซึ่งเป็นย่านที่ชุมชนนิดนึง
(เพราะถูกและใกล้ที่ทำงาน)
.
ก่อนย้าย ก็ได้ปรึกษากับนักเรียนคนญี่ปุ่นที่มายเคยสอนภาษาไทยให้
เขาก็แนะนำ บริษัทจัดหาบ้านแถวนั้นให้
โดยเลือกเช่าห้องชั้นสอง และมีกล้องวงจรปิด
(แต่ไม่มี auto-lock ข้างล่าง คือใครก็สามารถขึ้นตึกได้)
เนื่องจากตอนนั้น ยังเป็นพนักงานเข้าใหม่ เงินเดือนยังไม่เยอะมาก
เลยคิดจะประหยัดค่าเช่าบ้าน
คิดว่าคราวนี้ไม่มี auto-lock ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร
เพราะว่าเป็นประเทศญี่ปุ่น (ซึ่งอันนี้เป็นความคิดที่พลาดมากๆ)😣
.
ช่วงนั้น มายทำงานในบริษัทขายเครื่องจักรผลิตแผงพลังงานแสงอาทิตย์
เป็นเซลล์ระหว่างประเทศ
จะต้องบินไปต่างประเทศทุกเดือน
เดือนละประมาณ2-3ครั้ง
เลยกลับบ้านไม่ตรงเวลา
บางทีกลับเช้าบ้าง (เพราะว่าเที่ยวบินมาถึงเช้า)
บางทีก็กลับดึก
เลิกงานไม่ตรงเวลา
คิดว่า ถ้ามีใครมาstalk เราจริงๆ
คงจะกะเวลาเราลำบาก
.
และวันนึงก็เกิดเรื่องขึ้น
วันนั้น มายกลับมาบ้านตอนสายๆ หลังจากที่ไป business trip มา 2-3 วัน
(เหนื่อยโฮกกกกกก)
ประมาณสัก 10-11 โมงได้ เดินหอบร่างอันเหนื่อยล้า
แบกกระเป๋าเดินทาง จากสถานีกลับบ้าน
.
จากสถานีไปบ้านมาย
ใช้เวลาเดินประมาณ 10 นาที
และต้องเข้าซอยเล็กน้อย
แต่ซอยที่ญี่ปุ่น ก็ไม่ได้เป็นซอยแบบที่ไทย
ตามซอยเป็นบ้านคน มีเด็กมาวิ่งเล่นบ้าง
พร้อมกับว่าเป็นตอนกลางวันแสกๆ
ระหว่างเดินก็เล่นมือถือไป เดินไปด้วย
(เป็นต้วอย่างที่ไม่ดีนะคะ อย่าลอกเลียนแบบ)
ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
.
จนกระทั่ง เดินมาถึงที่พัก
มายก็เดิน เอื่อยๆขึ้นบันได (ที่อพาร์ตเม้นต์ไม่มีลิฟท์)
แบบว่าไม่ไหวแล้ว อยากพัก
มาถึงหน้าประตูห้อง
พร้อมกับของพะรุงพะรัง ไขกุญแจ
พาตัวเองพร้อมกับขนของเข้ามาบ้าน
กำลังจะปิดประตู
.
ทันใดนั้น❗
มีมือผู้ชายคนนึง เอามือมาง้างเอาไว้ไม่ให้เราปิดประตู
พร้อมกับเปิดประตูออก แล้วผลักมายเข้าไปในห้อง พร้อมกับตัวเขาเอง
.
ทุกอย่างมันไวมาก!
ด้วยความที่มายมีของพะรุง พะรังทำให้มายลัมทับ
ที่วางรองเท้า
และด้วยความโชคดีในความโชคร้าย
คือของสัมภาระที่แบกมา ก็ล้มลงไปด้วยทำให้ประตูห้องมันปิดไม่ได้
.
คนร้ายจับข้อมือมาย
และล้มลงคร่อมบนตัวมายด้วย
(สรุปแล้ว มายกับคนร้ายล้มกองกันอยู่แถวประตูห้องที่ปิดไม่ได้)
.
ตอนนั้น ตกใจมาก
มายร้องกรี๊ดดดดดดดดด !!!! ดังมาก
ร้องไม่หยุด😫
ประตูห้องยังเปิดอยู่ กลางวันแสกๆ
คนร้ายตะคอกใส่มายว่า
静かにしろ！(เงียบซ่ะ)
มายคิดในใจ ใครจะเงียบ เงียบก็โง่ละ
ก็คงยังตะโกนร้องและดิ้นสู้กับคนร้ายต่อไป
(แบบไม่มีสติเลย ตอนนั้นคิด เราจะตายเอาวันนี้เหรอเนี่ย!!)
.
คนร้าย ใส่หมวกแก๊ป ผ้าปิดปาก แว่นตา และถุงมือผ้า
ตอนนั้น มายร้องไม่คิดชีวิต
เนื่องจากตอนนั้นเรา(เคย)เป็นคนสายตาสั้น
สิ่งที่นึกได้คือ “แว่นตา”
.
คิดว่า ถ้าเราถอดแว่นตาของคนร้ายได้
มันต้องมองไม่เห็นแน่เลยๆ 55
(ฝันหวานไป มารู้ทีหลังว่ามันคือแว่นปลอม ไม่ใช่แว่นสายตา)
.
เหมือนอะดรีนารีนพุ่ง! ลืมความเหนื่อยไปหมด
ทั้งร้อง ทั้งสู้ ทั้งดิ้น ทั้งเตะมัน
จนสามารถเอามือที่มันจับข้อแขนเราอยู่
ถอดแว่นของคนร้าย
และโยนออกไปทางอื่นได้ และเตะมันแรงๆ
(ยังคงกรี๊ดอยู่เรื่อยๆ)
ตอนนั้นคิดในใจ นี่เราจะต้องมาตายที่ญี่ปุ่นหรือนี่
นึกถึงข่าวที่เราเห็นบ่อยๆในทีวี🇯🇵
นี่สิ่งเหล่านี้จะต้องมาเกิดขึ้นกับเราเหรอ
นึกถึงหน้าครอบครัว แต่ก็ไม่ยอมแพ้
ยังคงดิ้น ถีบๆ ร้องกรี๊ดไม่หบยุด
.
จากนั้น คนร้ายคงเห็นท่าไม่ดี
(เพราะประตูไม่ได้ปิด เรามายร้องกรี๊ด คงกลัวคนได้ยิน)
เลยวิ่งหนีไป !!
.
มายตกใจมาก พอมันวิ่งหนีไป
รีบวิ่งไปปิดประตูและล็อกประตูทันที
(กลัวมันจะย้อมกลับมา) ตัวสั่น
ห้องกระจุยกระจายด้วยร่องรอยการต่อสู้
พอตั้งสติได้ ก็รีบโทรแจ้งตำรวจ
ปากสั่น พูดไม่รู้เรื่อง ฟังไม่ได้ศัพท์
จนตำรวจบอกว่าใจเย็นๆ ให้บอกที่อยู่มา
.
5 นาทีผ่านไป ตำรวจมาเต็มบ้านเลย
(ต้องขอบคุณตำรวจที่นี่มาก มาถึงได้เร็วมาก)
มีทั้งตำรวจผู้หญิง และผู้ชาย และนักสืบ 10 กว่านาย
มายรีบเอาหลักฐาน คือ แว่น ของคนร้ายให้เจ้าหน้าที่
ด้วยความที่เรามือไม่โปร
เราก็เลยใช้มือเราเองจับ
ตำรวจก็รีบบอกเลยว่า อย่าจับ
ให้ปล่อยของทั้งหมดให้อยู่กับที่
เพราะอาจมีลายนิ้วมือคนร้ายติดอยู่ ถ้าเราไปแตะเดี๋ยวไม่รู้ลายนิ้วมือใคร
(แต่,,ไม่ทันแล้วค่ะ ลายนิ้วมือนีรชา
กับคนร้ายปนกันเรียบร้อยแล้ว T=T)
.
ตำรวจถามข้อมูลและให้เราอธิบาย และทำการ 再現 หรือ จำลองสถานการณ์ให้ดู
จากนั้น ก็พาเรานั่งรถตำรวจไปที่สถานี
.
ตอนลงมาหน้าตึกที่เราอยู่
เห็นคนญี่ปุ่นมามุ่งดูเต็มเลย (ญี่ปุ่นมุง)
เป็น 10-20 คนได้ (คิดว่าเป็นเพื่อนบ้าน)
ป้าบางคนก็เดินเข้ามาถามตำรวจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
.
ตอนนั้น แอบคิดในใจว่า
“ทีตอนเราร้องไม่มีใครมาช่วยเราเลย พอเรื่องจบมามุงกันเต็ม”😂
(ตอนหลัง มานั่งคิดๆพวกเขาอาจจะไม่ได้ยินจริงๆก็ได้ ไม่อยากโทษ)
.
ตำรวจพามายขึ้นรถตำรวจมาโรงพัก
มีตำรวจผู้หญิงคอยนั่งอยู่ข้างๆ
เหตุการณ์มันระทึกขวัญมาก
ไม่เคยคิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ในชีวิต
โดยเฉพาะที่ประเทศญี่ปุ่น
.
ตอนไปถึงโรงพัก ตำรวจก็ให้เราลงบันทึกไว้
และให้เราตรวจ DNA เผื่อว่าจะมี DNA ตกอยู่ที่แว่นของคนร้าย
จะได้แยกออกว่า อันไหน DNA เรา DNA คนร้าย
ตำรวจถามเราว่า มีใครที่ติดต่อได้ อยู่ญี่ปุ่นไหม
ตอนนี้อันตราย ถ้าเป็นไปได้
ควรย้ายไปอยู่บ้านเพื่อนหรือคนรู้จักซักพัก
.
แต่เราคิดว่า มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา
ตราบใดที่ยังจับคนร้ายไม่ได้
และถ้าเรายังต้องอยู่ที่เดิม
มันจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แถมเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว😣
อย่างนี้เราต้องอยู่อย่างระหวาดระแวงที่ตลอดไปเหรอ
.
นี่ขนาดกลางวันแสกๆนะ
ต่อไปจะทำยังไง
.
เลยนึกถึงโอก้าซัง Host Family ที่เราเคยอยู่ด้วยสมัยตอนมาญี่ปุ่นครั้งแรก
พอโทรบอกเขา เขาตกใจมาก
รีบมาที่โรงพักเลย บอกให้เราไปอยู่บ้านเขาตลอด ไม่ต้องเกรงใจ
มายซาบซึ้งในใจเขามากๆ
เขาต้อนรับมายโดยที่ไม่มีเงื่อนไขใดๆ
เขาเข้ามากอด และร้องไห้ (แอบซึ้งมากๆ)
จากนั้น มายก็ได้ย้ายไปอยู่บ้านเขา
.
(ตอนนั้น พอที่บ้านมายรู้
คุณพ่อสั่งมาเด็ดขาดเลยค่ะ
ว่าให้กลับไทยด่วน🇹🇭
ซื้อตั๋วรอบที่เร็วที่สุด แต่ด้วยความที่มายดื้อ
ห่วงงานด้วย ก็ยังไม่ยอม สุดท้าย บอกว่า
ย้ายไปอยู่บ้านโอก้าซัง
และคุณแม่ช่วยพูดให้ คุณพ่อถึงยอม)
หลังจากนั้น มายก็โทรบอกอเล็กซ์
อเล็กซ์ก็ตกใจมาก รีบมาหาทันที
.
ตอนแรก มายคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้
คนร้ายอาจจะไม่ได้เจาะจงที่มาย
เพราะว่ามายกลับบ้านไม่ตรงเวลา
.
แต่มานั่งคิดดูอีกที
เพื่อนๆบอกว่ามันน่าจะจงใจเล็งมาย เพราะ
มันเตรียมการมาอย่างดี
ทั้งใส่ถุงมือ ที่ปิดปาก หมวก แว่นตา
แถมมั้นต้องรู้ด้วยว่ามายอยู่คนเดียว
เพราะว่า มันผลักมายเข้ามาในห้อง
(แสดงว่ามันต้องมั่นใจมากๆว่าในห้องมายไม่มีใคร)
โชคดีที่เป็นโรคจิตที่ไม่โปรเท่าไหร่
เพราะถ้าโปร มันคงชกท้องมาย หรือป้ายยาสลบละ
.
ระหว่างที่รอย้ายบ้านใหม่ ต้องจัดของแพคของอยู่ 2-3 วัน
หลอนมาก ทุกครั้งที่ต้องเปิดประตูบ้านออกไปทำธุระ
กลัวมาก
.
เวลาผ่านไปแล้ว 3 ปีกว่า
ตอนนี้ มันอาจดูเหมือนเรื่องไม่ซีเรียสอะไร
บางที มายยังมานั่งยิ้ม หัวเราะ คุยเล่นเรื่องนี้กับเพื่อนเป็นเรื่องตลก
แต่ตอนนั้น บอกเลยว่า หัวเราะไม่ออกจริงๆ
.
มายโชคดี(ในความโชคร้ายมากๆ)ที่คนร้ายไม่เป็นมืออาชีพ
คิดดูดีๆ
ถ้าคนร้าย ต่อยท้องมาย หรือ วางยาสลบปิดปากตอนนั้น
มายคงไม่เหลือแล้วล่ะ
คงจะเป็นข่าวหน้าหนึ่งข้ามประเทศ
และคงจะไม่ได้มานั่งสอนภาษาอยู่ทุกวันนี้
.
ถ้าวันนั้น สัมภาระมายไม่ติดค้างอยู่ที่ประตูและทำให้ประตูปิดไม่ได้
คงจะเสร็จคนร้ายแล้ว เพราะว่า ต่อให้มายตะโกนคงไม่มีใครได้ยิน
.
มีเพื่อนๆญี่ปุ่นบอกว่า ที่มายรอดมาได้
เพราะว่า มายร้องกรี๊ด 555
.
เพราะคนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ เวลาเกิดเหตุการ์ณแบบนี้ จะไม่กล้ากรี๊ดกัน
เขาจะเงียบ
เขาบอกว่า คนร้ายอาจมีของมีคม และอาจโดยแทงได้
เพราะงั้น เวลาคนร้ายมาทำร้ายจะไม่กล้าตะโกน
(แต่ของมายตอนนั้น ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นแล้ว
มันร้องโดยสัญชาติญาณเลย จะแทงรึเปล่าไม่รู้ ขอร้องไว้ก่อน)
คิดว่า คนร้ายคงตกใจ ไม่คิดว่า จะเจอคนที่กรีด 555
(หารู้ไม่ หญิงไทยถูกสอนมาให้กรี๊ดไว้ก่อน 555)
.
ค่ะ สุดท้ายนี้ก็อยากจะฝากไว้ว่า อย่าประมาท
ไม่ว่าเราจะอยู่ประเทศไหน หากเราไม่ระวังตัวเอง
มีคนไม่ดี จ้องทำร้ายเราอยู่เสมอ
เหตุการณ์ครั้งนี้ สอนอะไรหลายๆอย่าง
ทำให้มายมีสติ ระมัดระวังอะไรมากขึ้น
บทเรียนครั้งนี้ มันเกือบแลกด้วยชีวิตของมาย
.
ขอบคุณเทพธรรมบาลที่ยังคอยพิทักษ์ให้มายรอดปลอดภัยจากเหตุการณ์ในครั้งนี้
.
มายก็หวังว่าเรื่องราวของมาย
จะเป็นประโยชน์และเป็นอุธาหรณ์ให้กับหลายๆคนที่ได้อ่านค่ะ
.
สำหรับใครที่ไม่ได้อ่านตอนที่แล้ว
https://www.facebook.com/ILoveJapan.th/posts/2717215595178636/
พูดไม่รู้เรื่อง คือ 在 BASE Playhouse - 🗯⁉️💢อาการพูดไม่รู้เรื่องนั้นมีหลายสาเหตุ ... 的推薦與評價
วิธีแก้: คือการค่อย ๆ พูด หยุดพูดระหว่างประโยค ทำให้สมองมีเวลาได้เรียบเรียง รวมทั้งผู้ฟัง ก็มีเวลาเพิ่มขึ้นในการทำความเข้าใจ และการพูดอย่างมี ... ... <看更多>